Z danych Europejskiego Centrum Kontroli i Prewencji Chorób wynika, że ostatni importowany śmiertelny przypadek błonicy miał miejsce w Grecji w 1994 roku, a ostatnie przypadki niezawleczone były notowane w latach 70-tych XX wieku. Stan zaszczepienia przeciw błonicy i tężcowi w Grecji jest wysoki wynosi 95%.

Błonica, określana też jako dyfteryt, krup lub dławiec, jest ostrą i ciężką chorobą zakaźną. Objawy rozwijają się 2–5 dni po zakażeniu i obejmują zazwyczaj ból gardła, gorączkę 38°C lub wyższą, dreszcze, ból głowy, uczucie zmęczenia, może występować również kaszel. Następnie na błonach śluzowych dróg oddechowych tworzą się charakterystyczne szare lub białe pseudobłony martwicze krwawiące przy próbie oderwania. Razem z powiększającymi się szyjnymi węzłami chłonnymi i obrzękiem szyi mogą prowadzić do zwężenia światła gardła i krtani, oraz zgonu w wyniku niewydolności oddechowej lub zatrzymania krążenia. Toksyna błonicza, wydzielana przez bakterie,  rozprzestrzenia się w organizmie i może prowadzić do zaburzeń w funkcjonowaniu wielu narządów, tj. zapalenia mięśnia sercowego, martwicy cewek nerkowych. Mogą również wystąpić powikłania neurologiczne, takie jak porażenie podniebienia i tylnej ściany gardła, porażenie mięśni odpowiedzialnych za ruchy gałek ocznych, porażenia kończyn i mięśni twarzy.

Do zakażenia maczugowcami błonicy dochodzi drogą kropelkową lub przez bezpośredni kontakt z wydzielinami osoby chorej lub nosiciela, a także poprzez przedmioty z ich otoczenia. Głównym źródłem zakażenia jest człowiek.

Błonica jest chorobą zagrażającą życiu, cechuje się wysoką śmiertelnością z dużym ryzykiem poważnych powikłań u osób, które przeżyją zachorowanie (umiera 1 na 10-20 chorych osób dorosłych oraz 1 na 5 chorych dzieci do 5 roku życia).