Czy DDA to choroba?

We współczesnej psychiatrii DDA nie jest chorobą, która wymagałaby leczenia, lecz syndromem, czyli pewnym zespołem cech i zachowań, wspólnym dla osób wychowanych w podobnym środowisku. Nie oznacza to jednak, że objawy występujące w DDA nie są ważne i powinny być ignorowane. Wręcz przeciwnie, mimo iż nie jest to choroba i na DDA nie ma lekarstwa, warto poddać się diagnozie psychiatry ze względu na możliwość występowania chorób i zaburzeń towarzyszących.

Oprócz tego psychiatra może skierować osobę z syndromem DDA na psychoterapię lub też – o ile nie zdecydujemy się na konsultację z lekarzem – można samodzielnie znaleźć dla siebie psychoterapeutę, który pomoże w radzeniu sobie z codziennymi trudnościami. W ten sposób zmniejszy on cierpienie, którego często doświadczają Dorosłe Dzieci Alkoholików.

Dlaczego życie w rodzinie z problemem alkoholowym tak mocno wpływa na późniejsze losy?

Na początek warto zauważyć, że rodzina jest podstawową jednostką, która wpływa na dalsze kształtowanie się człowieka. To z niej wynosimy podstawowe wartości, uczymy się, doświadczamy miłości… lub przeciwnie, jeśli jest to rodzina dysfunkcyjna.

W takiej nie zostają bowiem zaspokojone podstawowe potrzeby dziecka, takie jak potrzeba bezpieczeństwa, miłości czy akceptacji. Dziecko narażone jest na strach, samotność, stres i poczucie winy. Może doświadczać przemocy, jest obarczane nadmierną odpowiedzialnością, a także uczy się specyficznych mechanizmów, które pozwalają mu przetrwać w tych trudnych warunkach. Mechanizmy te są następnie stosowane także w dorosłym życiu, co często nie kończy się pozytywnym rezultatem.

Największe problemy, jakie pojawiają się u osób z syndromem Dorosłych Dzieci Alkoholików

Dorosłe Dzieci Alkoholików, podobnie jak szersza grupa Dorosłych Dzieci z Rodzin Dysfunkcyjnych (DDD), doświadczają całego szeregu trudności. Są one wynikiem wcześniej ukształtowanych przekonań na własny temat oraz wypracowanych mechanizmów obronnych, które pomagały w radzeniu sobie z trudną sytuacją domową.

Najczęściej osoby z DDA doświadczają poważnego braku pewności siebie oraz niskiej samooceny. Trudno im podejmować (racjonalne) decyzje, czują lęk przed nimi oraz nowymi wyzwaniami, ponieważ zawsze obawiają się negatywnych konsekwencji. Cierpią z powodu poczucia winy, niepewności, strachu, wstydu i innych negatywnych emocji.

Wiele osób z syndromem DDA boryka się z zaburzeniami lękowymi, a jednocześnie ma problem z wyrażaniem własnych emocji. Tak doświadczeni ludzie nie potrafią rozwiązywać konfliktów, mają trudności w relacjach z rówieśnikami, a szczególnie w związkach partnerskich. Często zaniedbują własne potrzeby i starają się przejąć odpowiedzialność i kontrolę nad pozostałymi domownikami lub w pracy. Daje im to złudne poczucie bezpieczeństwa, ale może prowadzić do nasilania konfliktów.