Substancje dodatkowe do żywności (tzw. dodatki) są związkami, które normalnie nie są spożywane same – celowo dodaje się je do produktów spożywczych ze względów technologicznych. Mogą być stosowane, gdy:

• na proponowanym poziomie dodania nie stanowią, w oparciu o dostępne dowody naukowe, zagrożenia dla zdrowia konsumentów;
• istnieje uzasadniony wymóg technologiczny, który nie może zostać spełniony w inny sposób, możliwy do zaakceptowania ze względów ekonomicznych;
• ich dodanie nie wprowadza w błąd konsumenta.

Prawo krajowe a unijne
W odniesieniu do przepisów określających szczegółowe warunki wykorzystywania dodatków do żywności, trwa obecnie tzw. okres przejściowy, w którym obowiązują zarówno niektóre przepisy krajowe, jak i rozporządzenia unijne.
Na poziomie kraju obowiązuje Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 22 listopada 2010 r. w sprawie dozwolonych substancji dodatkowych (Dz.U. Nr 232, poz. 1525, wraz ze zmianami) – było ono stosowane do 1 czerwca 2013 r. i po tej dacie zostało zastąpione przez rozporządzenia Komisji nr 1129/2011 oraz 1130/2011 (omówione w dalszej części artykułu). Rozporządzenie ministra ministra zdrowia określa do jakich środków spożywczych i w jakich dawkach mogą być stosowane poszczególne substancje dodatkowe. Jeżeli chodzi o suplementy diety, dokument dopuszcza określone substancje dodatkowe do wszystkich suplementów diety lub tylko do tych w postaci płynnej lub stałej, do suplementów diety w postaci kapsułek i tabletek, do tych opartych na witaminach lub składnikach mineralnych, w postaci syropu lub nadających się do żucia.


Autor: Joanna Gajda-Wyrębek, Narodowy Instytut Zdrowia Publicznego – Państwowy Zakład Higieny, Zakład Bezpieczeństwa Żywności

 Jak zamówić prenumeratę czasopisma drukowaną/elektroniczną