J eżeli ktoś pamięta tę scenę z dzieciństwa, to witam w klubie „Pokolenia X” (ur. 1965-1979). Teledysk „Nie ma wody na pustyni” zespołu Bajm obejrzałem w niedzielnym „Teleranku” w 1982 r., gdy miałem 9 lat. Tego dnia pokazano też telewizyjny występ legendarnych The Beatles z przebojem „She Loves You”. Czterech grzecznych chłopców w garniturkach i krawatach śpiewa do dwóch mikrofonów w studiu telewizyjnym, pełnym wrzeszczących, piszczących i omdlewających w ekstazie dziewczyn. Nagranie jest czarno-białe, słabej jakości, pełne rys i prześwietleń. Zarejestrowano je w szczycie tzw. „beatlemanii” (1963 r.), gdy zespół miał nieomal boski status wśród fanów.

Tadeusz Broś, wieloletni gospodarz „Teleranka”, spytał dzieci w studiu, która z piosenek bardziej im się podobała. Kulturalne, oczytane dzieciaki doceniały historyczną wartość występu Beatlesów, ale wszyscy przyznali, że ich serca biją w rytmie rozpalonego słońcem, najnowszego hitu „Bajmu”. Szczerze zgadzałem się z tą opinią. „Bajm” był nowy, przebojowy, kolorowy, błyszczący i natapirowany jak lata 80. Te kolory widziałem tylko oczami wyobraźni, bo do 1985 r. mieliśmy jedynie czarno-biały, kineskopowy telewizor Neptun. Piosenka chłopaków z Liverpoolu też bardzo mi się podobała, ale ich występ kojarzył mi się z przedwojenną kroniką filmową. Przecież „Bajm” był tu i teraz, a Beatlesi nie istnieli już od dwunastu lat, czyli chyba od czasów II wojny światowej!!! W dodatku leadera, Johna Lennona, nie było na świecie od dwóch lat, został zastrzelony w Nowym Jorku przez psychofana. Pozostali dziadkowie niby jeszcze żyli, ale co to za życie?! George Harrison miał 39 lat, a dalej było już tylko gorzej – Paul McCartney miał 40 lat, a Ringo Starr chyba trwał tylko dzięki systemom sztucznie podtrzymującym życie, bo miał 42 lata.

Mimo że muzyki słucham namiętnie, to od kilkunastu lat bardzo rzadko oglądam teledyski, które królowały w telewizji lat 1980-2010. W Internecie są one dostępne na wyciągnięcie ręki, ale chyba są już bardziej obiektem nostalgii dla „starych fanów”, a nie aktywnym kanałem promocji muzycznej. Na fali takiej nostalgii obejrzałem dzisiaj zarówno „Nie ma wody na pustyni” oraz „She Loves You” i nie jestem już taki pewien, który bardziej się zestarzał. Zwłaszcza, że ten pierwszy okazał się nie kolorowy a pomarańczowo-biały, a drugi był pięknie cyfrowo oczyszczony.

To fascynujące, jak w różnych okresach własnego życia, ale też w różnych dekadach, zmienia się percepcja rozciągłości czasu oraz wieku – własnego i innych osób. Jak odbieramy kategorie „długo” i „krótko”, co było „dawno”, a co „niedawno”, kto jest „młody”, a kto „stary”. Gdy w 1975 r. miałem dwa lata, było 30 lat od zakończenia II wojny światowej, a wielu jej weteranów było młodszych niż ja teraz. Mam wrażenie, że czas, który sami pamiętamy, mija znacznie „szybciej”. Trzydzieści lat temu od dwóch lat nie było już „komuny”, a w pamięci mojego pokolenia wszystko po 1989 r. wciąż jest „nowe”. Gdy byłem uczniem, każda osoba starsza niż 20 lat była już „z innej bajki”, a kto przekroczył 30 lat, był już „starszy”. Za czasów studenckich te limity przesunęły się odpowiednio do 30 i 40 lat.

Przestałem postrzegać świat w kategoriach młodzi-starzy, gdy skończyłem studia i zacząłem pracę – najpierw jako nauczyciel, potem w firmach przemysłowych. W szkole i na studiach rzadko mamy kolegów w wieku własnych rodziców, a w pracy nagle wchodzimy w „wiekową wielokulturowość”. Przez długi czas robimy za „młodych” – obecnie chyba gdzieś do czterdziestki (przynajmniej chciałbym w to wierzyć). Ale na szczęście od razu mamy styczność z osobami w różnym wieku, z różnym doświadczeniem. Pracujemy, kolegujemy się i poznajemy nie tylko z równolatkami, ale z osobami starszymi o 10, 20 i 30 lat, a potem odwrotnie – z młodszymi o tyle lat. Gdy zaczynałem pracę, po prostu to przyjmowałem jako element codzienności, ale z perspektywy czasu widzę, jak wielką wartością jest wiekowa różnorodność współpracowników, możliwość dzielenia się zarówno „młodzieńczym zapałem”, jak i „doświadczeniem życiowym i zawodowym”. Muzykę, filmy, książki, itp. także przestałem postrzegać jako „stare” kontra „nowe”, wolę się skupić po prostu na dobrych.

PS. Młodszych czytelników wyręczę i sam sobie powiem: „OK Boomer!”