Po uzyskaniu tytułu doktora medycyny na Uniwersytecie Nowojorskim w 1931 roku rozpoczął badania choroby poliomyelitis (inaczej nagminne porażenie dziecięce, wirusowe zapalenie rogów przednich rdzenia kręgowego lub choroba Heinego-Medina) ostrej choroby zakaźnej wywoływanej przez poliowirusy. Infekcje poliowirusami rozprzestrzeniały się między ludźmi, zakażając miliony. U 1 na 200 zakażonych choroba przechodziła w fazę paraliżu, uniemożliwiając oddychanie.

W latach czterdziestych XX wieku prezydent Franklin D. Roosevelt, który sam przeżył polio, pomógł Narodowej Fundacji ds. Paraliżu Dziecięcego zebrać wystarczające fundusze na wsparcie finansowe dla opracowania kilku szczepionek.

Dr Albert Sabin pracował nad szczepionką podawana doustnie, która składała się z żywych (osłabionych) wirusów polio. Jako pierwszy, razem z członkami swojego zespołu badawczego, przyjął eksperymentalny preparat (niezjadliwe, osłabione wirusy polio), zanim rozpoczęto badania na ludziach. Doustna szczepionka Sabina została po raz pierwszy udostępniona w 1961 roku i była stosowana na całym świecie.

Opracowanie szczepionki oraz wiele innych dokonań przyniosło doktorowi Albertowi Sabinowi ogromną sławę i międzynarodowy rozgłos. Wyrazami uznania było przyznanie Sabinowi 46 doktoratów honoris causa przez uczelnie na całym świecie (w tym Akademię Medyczną w Białymstoku), a także wiele innych wyróżnień i nagród. Badacz nigdy nie opatentował swojej szczepionki uważając, że jest ona jego darem dla dzieci.

Dr Albert Sabin zmarł 3 marca 1993 r., jest pochowany na Cmentarzu Narodowym w Arlington, niedaleko Waszyngtonu.