20 lat – tyle trwała jej własna, pionierska droga od prywatnej szkoły w Warszawie do tytułu magistry farmacji. W 1886 roku ukończyła pensję Henryki Czarnockiej w Warszawie, w 1886 – czteroletnie kursy wyższe prywatne w Petersburgu. Dalej była praktyka apteczna, egzamin na stopień pomocnicy aptekarskiej, kursy w petersburskiej Akademii Wojenno-Medycznej i egzamin na stopień prowizorki.

Wreszcie w 1900 roku uzyskała tytuł magistry farmacji i rok później otworzyła „Pierwszą Żeńską Aptekę” w domu Polskiego Towarzystwa Dobroczynności w centrum Petersburga przy Newskim Prospekcie 32.

Oprócz pracy szczególnie ważne było dla niej kształcenie kobiet. Przy petersburskiej aptece otworzyła szkołę, organizowała też kursy pozwalające kobietom na zdobycie kwalifikacji zawodowych. Wydała książkę „Nowa dziedzina pracy kobiet” (1908), gdzie pisała: „fala emancypacji kobiet posuwa się żywiołowo naprzód, postęp roztacza coraz szersze kręgi, kobiety coraz poważniej zajmują stanowiska wśród działaczy społecznych, rozszerza się zakres ich pracy zawodowej (…)”.

Po I wojnie światowej wróciła do Warszawy, gdzie poświęciła się działalności społecznej i oświatowej, pomagała repatriantom i zakładała ochronki. W 1933 roku była pierwszą kobietą, która uzyskała koncesję na otwarcie apteki w samym centrum Warszawy przy ul. Marszałkowskiej 72.

Antonina Leśniewska nie zważała na trudności i krytycyzm, które ją spotykały. Jej determinacja i energia ułatwiły kolejnym kobietom rozpoczynanie pracy w aptekarstwie. Jak mówiła: „Każde niepowodzenie, każda przeszkoda, którą spotykałam na swojej drodze, utwierdzała mnie tylko w przekonaniu, że muszę osiągnąć wyznaczony cel”.

Antonina Leśniewska jest dzisiaj patronką Muzeum Farmacji; powstało ono w 1985 roku, zaś od 2002 roku jest oddziałem Muzeum Warszawy. Pierwsza siedziba muzeum mieściła się przy ul. Marszałkowskiej 72, gdzie od 1933 roku funkcjonowała apteka Leśniewskiej.

Na wystawę stałą Res pharmaceuticae składają się opowieści o lekach, truciznach i narkotykach, zrekonstruowane wnętrze apteki, niezwykła kolekcja mebli, narzędzi i naczyń. Osobna sala poświęcona jest tradycyjnym lekom Kampo w medycynie japońskiej.

Za swoją działalność muzeum otrzymało nominację do Nagrody dla Europejskiego Muzeum Roku. To prestiżowe wyróżnienie za najciekawsze i najbardziej innowacyjne rozwiązania przyznawane jest przez Europejskie Forum Muzeów od 1977 roku.

Finał konkursu odbędzie się w maju w Sarajewie.